رؤیاهایی که در طبیعت به امانت گذاشته می گردد - گلچینی از بهترین ها

به گزارش گلچینی از بهترین ها، با لباس های سفید و چکمه های بلند، بیل به دست یا با فرغان به سمت تالاب می روند؛ مجسمه سازانی که صدایشان سکوت تالاب کجی را می شکند و می روند تا با گل و آب آثاری را خلق نمایند و در دامان طبیعت برای همواره به امانت بگذارند.

به گزارش گلچینی از بهترین ها، اولین روز از جشنواره مجسمه های نمکی در شهر بیرجند، امروز (پنجشنبه - 29 فروردین) فارغ از نگاه های رقابتی و مسابقه ای، در آرامش و البته با بعضی گلایه ها در جوار تالاب کجی، نمکزار نهبندان برگزار گردید.

همزمان با طلوع آفتاب، مجسمه سازان با پای پیاده به سمت تالاب کجی می روند. صدای خنده هایشان سکوت طبیعت را می شکند. هنرمندانی که آمده اند تا رؤیاها و احساساتشان را با خلق آثار گلی در زمین برای همواره به یادگار بگذارند. انگار خلق آثاری که قرار است برای همواره در زمین و در کنار این تالاب به یادگار بماند، اصلی ترین دلیل حضور هنرمندان مجسمه ساز در این رویداد هنری است و به نظر می رسد نبود امکانات کافی و دور از دسترس بودن این منطقه نیز از شوقشان کم ننموده است.

در این میان، مریم کوهستانی، مجسمه ساز باسابقه ای که به صورت افتخاری در این رویداد هنری شرکت نموده است، درباره اثری که می خواهد خلق کند شرح می دهد: همانند کارهای قبلی ام می خواهم زنی را خلق کنم که روی تخت خوابیده است و انگار می خواهد رها گردد.

او ادامه می دهد: از آنجا که فوبیای فضای بسته دارم و یک بار در قطار به شدت احساس خفگی کردم، کابوسی به سراغم آمد که حالا می خواهم آن را اینجا و در طبیعت خلق کنم تا شاید بتوانم به نوعی این کابوس را از بین ببرم.

این مجسمه ساز، انگیزه خود را از شرکت در جشنواره مجسمه های نمکی این گونه توصیف می نماید که به طور کلی در کارهای گروهی شرکت نمی کنم ولی این فضای طبیعی و اینکه بتوانم همانند یک بچه خودم را رها کنم برایم بسیار جذاب است.

او البته می گوید اینکه این جشنواره توانسته فرصت حضور و کار کردن در طبیعت را برای هنرمندان فراهم کند اتفاق خوبی است اما زمان محدود و ساختار نامناسب باعث شده که این جشنواره بیشتر همانند یک بازی باشد. به عنوان مثال اگر این رویداد با حضور تعداد محدودی هنرمندان حرفه ای داخلی و خارجی برگزار می شد، می توانست رویداد هنری بسیار خوبی باشد که چشم جهانیان را نیز به خود جلب کند.

این هنرمند یادآور می گردد به نظرم این رویداد بیشتر همانند یک بازی است. ما اگر بخواهیم کار ریشه ای انجام دهیم، هم پتانسیل لازم در این شهر وجود دارد و هم هزینه کافی صرف شده است اما جشنواره ای که هم اکنون شاهد آن هستیم به اندازه کافی حرفه ای نیست. تصور کنید که اگر الان هنرمندان حرفه ای در این جشنواره شرکت نموده بودند، ما می توانستیم از آن ها بیاموزیم آن وقت این منطقه نیز تبدیل به یک جاذبه توریستی می شد و می توانست جهت پیشرفت را برای مردم این منطقه فراهم کند.

اما مجید ضیایی، از دیگر هنرمندان حاضر در جشنواره مجسمه های نمکی که کوشش می نماید طرح یک قبر و پیکره خودش را در زمین به جا بگذارد، در شرح اثر خود می گوید این ایده از تفکر خیام گرفته شده که می گوید ما از خاک هستیم و به خاک نیز برمی گردیم.

او حضور در این منطقه طبیعی را یکی از مهم ترین دلایل حضورش در این جشنواره عنوان می نماید و می گوید به نظرم نظم و ساختار این دوره از جشنواره خوب است و این رویداد کاملاً حرفه ای است. فقط یک مورد جای تعجب بود که فضای کار هنرمندان از پیش معین شده بود و امکان انتخاب وجود نداشت. این در حالی است که در کارهای محیطی اغلب انتخاب محل توسط خود هنرمندان صورت می گیرد.

فرزین هدایتی، هنرمند مجسمه ساز باسابقه نیز که تصمیم دارد یک کلاه بزرگ را در طبیعت به یادگار بگذارد درباره تجربه حضور در این رویداد هنری اظهار می نماید: انگیزه من از حضور در این جشنواره فقط تفریح است چرا که هنر برای هنرمند تفریح است.

او در پاسخ به این پرسش که برگزاری چنین جشنواره می تواند چه دستاوردهایی را برای هنرمندان عرصه تجسمی داشته باشد؟ می گوید: فکر نمی کنم لازم باشد برگزاری چنین جشنواره ای برای هنرمندان مجسمه ساز دستاوردی داشته باشد. هنرمند کارش را انجام می دهد و اگر کسی اثر او را پسندید می تواند لذت ببرد و قرار نیست که ما هنرمندان از این جریان فرهنگی چیزی به دست آوریم. البته حرفه ای تر بودن فضا یاری می نماید که افراد آماتور با تکنیک های بیشتر و جدی تری آشنا شوند. این جشنواره نیز توانسته است این امکان را برای هنرمندان فراهم کند.

همچنین امین مهرآفرین، هنرمند مجسمه ساز گردهمایی هنرمندان این عرصه را از اصلی ترین دلایل حضورش در جشنواره مجسمه های نمکی عنوان می نماید و درباره فضای این جشنواره می گوید افرادی که در بحث رقابتی شرکت نموده اند اغلب حرفه ای هستند و تجربه حضور در چند سمپوزیوم را دارند. اینکه هنرمندان بومی نیز در این جشنواره حضور یافته اند می تواند به نوعی جنبه تعاملی داشته باشد. همان طور که هنرمندان بومی می توانند تکنیک های آکادمیک را از مجسمه سازان حرفه ای یاد بگیرند، هنرمندان بخش رقابتی نیز در مقابل می توانند از حس و حال هنرمندان بومی بهره بگیرند.

مهرآفرین اعلام کرد: جشنواره مجسمه های نمکی باید در دوره های بعدی بین المللی گردد تا بتواند نگاه ها و دوربین های داخلی و خارجی را به سمت خود بچرخاند و باعث گردد به صنعت توریسم این شهر یاری گردد.

همچنین، پویایی، هنرمند مجسمه ساز که طرحی از چهره مادرش را برای این جشنواره در نظر گرفته است، معتقد است: وقتی که این حد از احساس انرژی به همراه آموزه های مختلف در کنار هم قرار می گیرند، می تواند تجربه بی نظیری باشد.

او درباره انتقاداتی که به سطح حرفه ای این جشنواره وارد می گردد نیز بیان می نماید: هنرمندی که بداند و بخواهد پیشرفت می نماید. پیشرفت این نیست که همه چیز در اختیارمان باشد تا به جلو برویم. من فکر می کنم هنرمند اگر در زندان هم باشد باز کار خودش را انجام می دهد و هیچ کس نمی تواند جلوی کارش را بگیرد.

سوی دیگر جشنواره مجسمه های نمکی، به هنرمندان بومی اختصاص دارد؛ جوانان و نوجوانان خودآموخته ای که در کنار هنرمندان حرفه ای آثاری را خلق می نمایند و نه تنها به بخش رقابتی جشنواره راهی ندارند بلکه از بعضی امکانات همچون لباس کار و چکمه نیز محروم هستند؛ موضوعی که گلایه های بعضی از هنرمندان بومی را به دنبال داشته است.