حس احتیاج به منجی از ضمیر مولوی می آید - گلچینی از بهترین ها

به گزارش گلچینی از بهترین ها، حس احتیاج به منجی در مولوی از ضمیرش و از الهامی است که به سراغ او می آید. ما موقعی می توانیم بگویم چنین مفهومی در شعر جای دارد که همانند مولانا، خود شاعر بیان ننموده باشد، بلکه خود شعر بیان نموده باشد. شعری که سفارشی و تمرینی نباشد.

به گزارش گروه رسانه های گلچینی از بهترین ها، متن مصاحبه محمد علی بهمنی، شاعر و ترانه سرا را در ادامه می خوانیم:

مفهوم نجات دهنده در شعر معاصر و کلاسیک با هم چه تفاوتی دارند؟

نمی تواند تفاوتی داشته باشد چون ریشه معنایی هر دو یکسان است گرچه می گردد هر یک را از زاویه دیگر به یک معنا کشید. ریشه یکی است و هیچ فرقی ندارد.

در شاعران مختلف حضور منجی و انتظار در کدام یک پررنگ تر است؟ کدام شاعر توجه بیشتر داشته است؟

به طور ریشه ای بخواهیم بیان کنیم، مولانا است.

این انتظار برای ظهور منجی در غزلیات مولوی است یا در مثنوی و یا کتب منثورش؟

در همه موارد هست. مولوی از شاعرانی بود که شعر او را انتخاب می کرد و او شعر نمی نوشت. ریشه شعر هم همین است. یعنی وقتی قلم را برمی داریم شعر روی کاغذ بیاید. نه اینکه از روی بیکاری شعر بنویسیم که اشعار روزگار ما متاسفانه همین است.

بعضی از شاعران ما وقتی سراغ مفاهیمی همچون انتظار و منجی می فرایند انگار تمرینی و سفارش شده شعر می گویند. اما زمانی هست که شاعر در اتوبوسی نشسته، در خانه تنهاست یا مشغول کاری است، شعر و اشعار او را رها نمی نماید. این طور شعرها شعریت ذاتی دارد، اما متاسفانه بین میلیون ها شاعری که داریم و هر کدام آنها ادعای الکی دارند، نمی توانیم 11 شاعر پیدا کنیم که سابقه ای با ارج از خود به جا بگذارند. در اصل 5 نفر هستند ولی تا 11 شاعر هم پذیرفته شده است. شاعران اولیه، پایه های شعر روزگار ما هستند البته من شاعران پیش از نیما را بیان می کنم. از بعد نیما تفاوت هایی وجود دارد که از زاویه دیگری می توان بحث کرد، یعنی شما در حافظه خود واقعیت را سنجه بزنید. به جز مولانا، سعدی، حافظ و ... حتی تا 11 نفر بیشتر است؟

اصلی ترین شاعران همین ها هستند.

درست است و در بین این پنج شاعر، مولانا یک چیز فراتری عرضه می نماید به دلیل اینکه هیچ وقت نیندیشیده است. شما موقعی که حافظ عزیز را می خوانید در بعضی شعرها می بینید تعریف از سلطان وقت خود می نماید گرچه صمیمیتی با هم داشتند و به این کار نداریم، ولی واقعیت این است که این شعر نمی گردد. اینکه می گویم شعر مولانا جایگاهی والا دارد به این دلیل است که اصلاً خود نمی اندیشیده که بگوید الان چه چیزی بگویم. هم در نثر و هم در منظومه های دیگر و هم در غزل ها اینچنین بوده است. به دلیل اینکه شعریت یک شعر، شاعر را بیان می نماید؛ نه اینکه شاعر، شعر را بیان کند.

شما نمونه شاخصی را در ذهن دارید که با موضوع منجی یا انتظار مولوی شعری داشته باشد؟

مصداق خاصی در ذهن خود ندارم. از نظر ذاتی شعری که بخواهد از این واژه ها استفاده کند، نداریم. حس احتیاج به منجی در مولوی از ضمیرش و از الهامی است که به سراغ او می آید. ما موقعی می توانیم بگویم چنین مفهومی در شعر جای دارد که همانند مولانا، خود شاعر بیان ننموده باشد، بلکه خود شعر بیان نموده باشد. شعری که سفارشی و تمرینی نباشد.

منبع : فرهیختگان

بازگشت به صفحه رسانه ها